Jeffrey’s Cinema #18

Deze documentaire gaat over dichter en performance kunstenaar Bob Flanagan die op 43-jarige leeftijd overleed aan taaislijmziekte. Door de ziekte, waarmee hij werd geboren, werd zijn leven vanaf het begin gekenmerkt door een constante en ondraaglijke pijn (artsen dachten dat hij in zijn jeugd al zou sterven). Naarmate hij ouder werd en niet stierf, werd het lijden alleen maar erger en begon hij zijn pijn om te zetten in ongelooflijke performancekunstwerken. Een van de dingen die meteen opvallen aan Flanagan is dat hij, ondanks de extreme pijn en de dreigende dood waarmee om moest gaan, een verbazingwekkend gevoel voor humor, originaliteit en moed wist te houden. Dit is een man met een echte vechtlust… en dat is eigenlijk waar deze film over gaat: Moed.

Deze documentaire staat mijlenver van de gladde Hollywood cinema waar geweld nep is en verheerlijkt wordt. In SICK is de pijn echt en dat kun je niet vergeten, want Bob kan het niet vergeten. Bob stapelt uiteindelijk pijn op de pijn van zijn taaislijmziekte… Immers, als je met ondraaglijke pijn moet leven, zou het zinvol kunnen zijn om iets te doen dat nog pijnlijker is, zodat je, als het voorbij is, tenminste blij bent dat de pijn nu minder is. Na het zien van zijn performances, zullen we de pijn in ons eigen leven in een ander licht beginnen te zien.

Geestverruimend en hartverscheurend. Intiem en schokkend. Een van de beste documentaires ooit gemaakt. Een must.

Weetje: Kathe Burkhart werkte mee aan deze documantaire en is zelfs kort in de film te zien.