ROZENSTRAAT –
a rose is a rose is a rose
News & Events
-
03.02–23.0413:00Rosebud #9 S*an D. Henry-Smith
In de meest recente editie van onze Rosebud presentaties toont ROZENSTRAAT met trots het werk van schrijver en kunstenaar S*an D. Henry-Smith. De laatste tijd is hun werk verschillende keren te zien geweest in Amsterdam, voornamelijk in de vorm van performances en readings. Maar hun praktijk, waarin beeld, tekst en geluid centraal staan, strekt zich uit tot fotografie, waarvan hier nu voor het eerst een selectie op geconcentreerde wijze wordt gepresenteerd.
Twee figuren lopen door het bos aan de oever van spiegelend water, het gretige klotsen van de Atlantische Oceaan of het ochtendlijke gewieg van een wilg. In tremor low worden alledaagse maar tegelijkertijd poëtische, soms melancholische scenes vastgelegd. Andere werken benadrukken textuur en verweven patronen in de natuur op een zeer zintuiglijke manier. Veel beelden zijn het resultaat van lange dwalende wandelingen in de stad en ver daarbuiten, waarbij Henry- Smith optreedt als een intuïtieve en eerbiedige getuige van hun omgeving. Het landschap zelf en toevallige ontmoetingen met mensen en dieren zijn terugkerende onderwerpen die zich aandienen aan de kunstenaar. Zoals de ongestoord grazende koeien die zij tegenkwamen in de buurt van Gein of een glimp van het gezicht van een vriendin onder een paraplu.
In ROZENSTRAAT is een veranderende constellatie van foto’s te zien. De beelden worden op een experimentele manier getoond, in verschillende vormen en maten, en worden later in de tentoonstelling aangevuld met geschreven werk. Samen vormen ze een poëtische beeldrijm waarin het (voornamelijk Nederlandse) landschap en de vrienden van de kunstenaar centraal staan.
Hoewel de foto’s in deze serie in eerste instantie uitnodigen uit tot een documentaire lezing, voelt het alsof er meer wordt vastgelegd dan alleen het landschap, een persoon of een dier. Misschien is het de persoonlijke ervaring van de kunstenaar van het daar en op dat moment zijn, iets wat zij bewust in het beeld willen overbrengen. Of misschien zijn het opgehoopte echo’s van tijd; subtiele verbanden met ongedefinieerde gebeurtenissen uit het verleden die zich in een waas aan ons openbaren. In weer andere werken komen we kunsthistorische, literaire en kritische verwijzingen tegen. Het is niet eenvoudig om aan te geven wat er precies gebeurt in de beelden, Henry-Smith laat het open, en biedt ruimte voor onuitgesproken speculatie en uitstel van interpretatie.
-
21.0117:00Opening Four Months, Four Million Light Years van Sara Sejin Chang (Sara van der Heide)
Kom langs voor de opening van Four Months, Four Million Light Years van Sara Sejin Chang (Sara van der Heide)!
Four Months, Four Million Light Years (2020) van Sara Sejin Chang (Sara van der Heide) presenteert een sjamanistische helende reis door tijd en ruimte. Deze immersieve filminstallatie onderzoekt de koloniale narratieven achter transnationale en transraciale adoptie, via de historische relaties tussen Nederland en Korea.
Klik hier voor meer informatie!
-
09.12–11.1217:00Two Voices by Angela Detanico & Rafael Lain
Two Voices van Angela Detanico & Rafael Lain
09.12.2022 – 11.12.2022
Curatoren: Chris Bestebreurtje en Petra Kuipers
Acteurs: Annabelle Hinam en Thor Louwerens
Openingstijden: Vrijdag en zaterdag 13:00—17:00
Zondag 10:00—11:00Performance tijden:
09.12.2022 17:00
10.12.2022 14:00 en 17:00
11.12.2022 11:00Een ticket voor het bijwonen van een performance is vereist.
Reserveer er eentje via tlonprojects.stager.nl/web/tickets.
Het Braziliaanse kunstenaarskoppel Angela Detanico & Rafael Lain werkt al twee decennia aan een coherent oeuvre waarin diverse taalkundige, wetenschappelijke en meteorologische bevindingen op poëtische wijze worden vertaald. Op uitnodiging van Tlön Projects brengt het duo nu voor het eerst een performance in een totaalscenografie waarin verschillende met elkaar verbonden werken worden samengebracht. Deze presentatie kadert binnen Tlön Projects’ Satelliet Programma en de jaarlijkse samenwerking met ROZENSTRAAT – a rose is a rose is a rose in Amsterdam.
Two Voices (2012) geeft uitdrukking aan de cyclische relatie van de zon en de maan. Het titelwerk van de presentatie is een zwart-wit animatie die wordt geprojecteerd op de twee tegenover elkaar liggende oostelijke en westelijke wanden. Zonsopgang en zonsondergang, maansopgang en maansondergang. Éen dag per minuut. 365 minuten overeenkomend met een jaar. Onderaan elke projectie geven dagen, uren en minuten het verstrijken van de tijd aan in het versnelde tempo van het werk.
Van 365 dagen naar 365 minuten worden de dagelijkse variaties, evoluties en interacties van de ritmes van zon en maan, dag en nacht versneld om het publiek fragmenten te onthullen van een pas de deux die gewoonlijk aan ons onoplettende oog ontsnapt.
30 minuten van dit werk – de maanmaand december – vormen de partituur voor twee acteurs die de zon-maan dialoog verwoorden door fragmenten voor te lezen waarin de ene of de andere wordt besproken. De duur van de lezing wordt bepaald door de cycli van de hemellichamen. Aangezien deze niet synchroon lopen zijn er momenten waarop de acteurs alleen voorlezen, momenten van superpositie van stemmen en momenten van stilte.
Zowel voorafgaand als na afloop van de voorstelling wordt de animatie Two Voices afgewisseld met twee zwart-wit animaties: 28 Lunes (2014) en 365 Soles (2016). De eerste toont 28 fragmenten uit het astronomisch traktaat Sidereus Nuncius van Galileo Galilei uit 1610 waarin de verschillende fasen van de maan worden getoond. 365 Soles is de tegenhanger van 28 Lunes. Sol’ – Latijn voor zon – bevindt zich in het midden van een schijf bestaande uit 365 bladzijden uit het boek De Revolutionibus Orbium Coelestium van Nicolaus Copernicus, dat voor het eerst werd gepubliceerd in 1543. De woorden op de pagina’s versmelten en veranderen 365 keer, terwijl het woord ‘sol’ steeds zichtbaar blijft.
Een nieuwe reeks tekststukken van het lopende project Palavras Compostas, dat in 2012 van start ging, worden verspreid over de ruimte aangebracht. Het kunstenaarsduo toont eveneens een drietal grote prints; tekstfragmenten uit de performance, met de duur van één dag overgebracht op een vel Kozo Awagani papier. Met karakters in plaats van minuten, zoals bij de animatie Two Voices.
Tot slot is er een nieuw werk te zien uit de serie Vanitas (2017 – heden) waarin woorden, die verwijzen naar het verstrijken van de tijd, worden geschreven volgens een notatiesysteem waarin elke letter van het alfabet wordt aangeduid met een bepaald aantal bloemen in een vaas. Angela Detanico & Rafael Lain gebruikten het woord ‘cycle’ dat in het Engels en het Frans op dezelfde manier wordt geschreven en als metacommentaar het geheel aan werken belicht.
Angela Detanico & Rafael Lain hanteren taal als onderwerp en object van hun werk. Een poëtica die de wereld presenteert vanuit haar eigen codes van perceptie en begrip. Hun grotendeels conceptuele werken maken gebruik van geluid, afbeeldingen, tekst, video en andere traditionele kunstmedia in hun installaties. Ze vertegenwoordigen een rigoureus gebruik van formalisme en een verfijnd gebruik van visuele en geschreven poëzie.
Hun werk weerspiegelt een gemeenschappelijke fascinatie voor het menselijk vermogen om de wereld om hen heen en daarbuiten te beschouwen. Doordrenkt met wetenschappelijke, wiskundige en literaire referenties, past hun werk thema’s toe als tijd, ruimte, geheugen en het oneindige voorbij.
Angela Detanico & Rafael Lain werken sinds 1996 samen. Semioloog en grafisch ontwerper, respectievelijk geboren in 1974 en 1973 in Caxias do Sul in Brazilië. De kunstenaars wonen en werken in Parijs.
In 2002 nam het duo deel aan een kunstenaarsresidentie in de Franse hoofdstad, in het Palais de Tokyo. Twee jaar later wonnen ze de prestigieuze Nam June Paik Award. In hetzelfde jaar, 2004, namen Detanico en Lain deel aan de Bienal de São Paulo, een prestatie die werd herhaald in de volgende twee edities, in 2006 en 2008. In 2007 vertegenwoordigde het duo Brazilië op de 52e biënnale van Venetië.
Hun werken zijn in verschillende contexten en landen tentoongesteld, onder andere: Frac Provence-Alpes-Côte d’Azur; Marseille, Frankrijk; Grand Palais Parijs; Frankrijk, The Club, Tokyo, Japan, Musée de l’Abbaye Sainte-Croix, Les Sables-d’Olonne, Frankrijk; MUDAM, Luxemburg; Moderne Museet, Stockholm, Zweden, Projects Paralelo, Mexico; MFundação Iberê Camargo, Porto Alegre, Brazilië, Kyoto Art Centre, Japan, National Museum of Contemporary Art, Athene, Griekenland, CA2M Museum, Madrid, Spanje, Temple Bar, Dublin, Ierland en de 10e Biënnale van Havana, Cuba.
Werken van Angela Detanico & Rafael Lain maken deel uit van collecties zoals: Musée du Louvre, Parijs, Frankrijk; FNAC, Frankrijk; FMAC, Frankrijk; FRAC île-de-france, Parijs, Frankrijk; Musée d’Art moderne et Contemporain, Abbaye Sainte-Croix, Les Sables d’Olonne, Frankrijk; Taguchi Art Collection, Japan; Centro Calego de Arte Contemporânea, Santiago de Compostela, Spanje; Cifo-Cisneros Fontanals Art Foundation, Verenigde Staten van Amerika; Pinacoteca do Estado de São Paulo, São Paulo, Brazilië; MAMAMAM, Recife, Brazilië; en Museu de Arte da Pampulha, Belo Horizonte, Brazilië.
Hoewel ze is opgeleid als acteur, ziet Annabelle Hinam (1997) schrijven en, in toenemende mate, theater maken als haar toekomstige carrière. Dit kwam voor het eerst naar voren met haar afstudeerstuk aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht in 2021, gebaseerd op De tragedie van Macbeth. In plaats van de oorspronkelijke tekst te gebruiken, herschreef zij het verhaal waarbij Lady Macbeth en de heksen centraal stonden.Na haar afstuderen maakte Annabelle Hinam met actrice Dagmar Ketelaers een theaterstuk in het Amsterdamse Bostheater, losjes geïnspireerd op het boek A Field Guide to Getting Lost van Rebecca Solnit. Het werk onderzocht de definitie van verloren zijn, maar ook de noodzaak om jezelf te verliezen in de hectische tijden waarin we leven. Annabelle Hinam is lid van het Ensemble Nieuwe Theaterwerkers (ENT) en is voorzitter en oprichter van Speak Up Now! (S.U.N. HKU Theater).
Thor Louwerens (1997) studeerde in 2021 af aan de Amsterdamse Toneelschool & Kleinkunst Academie en maakte zijn theaterdebuut in de veelgeprezen productie van The Damned van het Internationaal Theater Amsterdam. Voor een jonge acteur was de kans om onder regie van Ivo van Hove te werken zowel inspirerend als bemoedigend. Louwerens zegt dat deze ervaring hem meer diepte en kracht in zijn spel heeft gebracht en hem hongerig heeft gemaakt naar meer live optredens. Thor Louwerens was ook op tv te zien in Ares, Flikken Rotterdam en Nieuw Zeer.
Voor meer informatie en afbeeldingen: enter@tlonprojects.org
-
01.1218:00Carriers, een avondconversatie
Carriers, een avondconversatie
Donderdag 1 december vindt bij ROZENSTRAAT een avond plaats met gesprekken en interventies door de vijf kunstenaars die deelnemen aan de Sybren Hellinga Kunstprijs 2022: Benjamin Francis. Olivia D’Cruz, Peter Scherrebeck Hansen, Sarjon Azouz en Vita Soul Wilmering.
De vijf kunstenaars presenteren bij Kunsthuis SYB in Beetsterzwaag installaties van bewegend beeld, sculptuur, keramiek en performance in de groepstentoonstelling Carriers, te zien tot en met zondag 4 december. Deze vijf werken worden in live vorm, als fragment of als documentatie opnieuw ‘gepresenteerd’ bij ROZENSTRAAT in Amsterdam. Van daaruit gaat curator Titus Nouwens met de kunstenaars in gesprek over hun praktijk.
Juryleden Saskia Noor van Imhoff, Laurie Cluitmans en Sanne Luteijn schrijven over de tentoonstelling: ‘we zien veel connecties tussen de kunstenaars: een gedeelde sensitiviteit over het individu in een complexe en gewelddadige wereld, we zien een sterke plek voor intermenselijke relaties, manieren van het tegengaan van autoritaire structuren en een zoektocht naar helen en verbinden’.
In Carriers, een avondconversatie zullen we verder ingaan op deze onderwerpen. We hopen dat je erbij kunt zijn.
-
27.1120:00Jeffrey’s Cinema #20
DADDY (1973)
Geregisseerd door Peter Whitehead en Niki de Saint Phalle
90 minuten
Engels gesproken
In de jaren zeventig werd er veel geëxperimenteerd met kunst en collectieve therapie. Mensen doken in hun persoonlijke geschiedenis en herschiepen die om de wortels van hun problemen te begrijpen. Dus met andere woorden, nadat ze naar buiten toe rebelleerden in demonstraties, begonnen ze ook intern te vechten om hun eigen demonen onder ogen te zien. Geloof het of niet, we hebben een heel groot deel van onze vroegste ervaringen geblokt die onze manier van denken en onze persoonlijkheid beïnvloeden, vooral gebeurtenissen waarvan we liever doen alsof ze nooit gebeurd zijn. Toen ik Alejandro Jodorowsky ontmoette in Parijs tien jaar geleden, was dit wat hij mensen aanraadde om over hun trauma’s heen te komen.
Dus toen regisseur Peter Whitehead een documentaire wilde maken over de fel onafhankelijke beeldhouwster Niki de Saint Phalle en haar kunst, zei ze “natuurlijk, maar hier is het script” en ontspoorde de film in een psycho-seksuele mindfuck, gericht op de relatie tussen Niki De Saint Phalle en haar overheersende, gewelddadige vader. Wat we zullen zien is een explosie van psychoanalytische emoties, herinneringen, erotische taboes, fantasieën, transgressieve situaties en beschuldigingen – allemaal gericht tegen de Wet van de Vader. Laten we dit in context plaatsen. Achter dit alles lag het feit dat toen Niki in de twintig was, haar vader in een brief toegaf haar verkracht te hebben toen ze elf jaar oud was oud was. Ze concludeerde: “De zomer van de slangen was toen mijn vader, deze bankier, deze aristocraat, zijn lul in mijn mond stopte”. Deze film is haar poging om de invloed van haar dominante vader uit te bannen, en te rebelleren tegen een wereld gecreëerd door papa’s (inclusief de hele kunstwereld).
Dus keert Niki terug naar het kasteel op het Franse platteland waar ze opgroeide. Herinnerde en ingebeelde scènes worden opgeroepen als Niki terugdenkt aan haar jeugd in een reeks van performance-avonturen (waaronder een enorme fallus in een doodskist, naakte nonnen in de puberteit bij een altaar, scènes van masturbatie, enz.) Er is geen poging om deze scènes gepolijst of theatraal te maken – ze zijn rauw en primitief bedoeld. Op een gegeven moment stelt ze zich een confrontatie voor met haar overleden vader nu ze een volwassen vrouw is. Het is volkomen bizar. Aan de ene kant is het een verzonnen fictieve film, anderzijds is het een documentaire van de psyche – zowel persoonlijk als collectief. Verspreid over deze scènes zien we Niki De Saint Phalle’s kleurige kunst, samen met haar de schilderpraktijk waarin ze met een geweer op verfblikken schiet om ze te laten ontploffen.
Nog een zeer zeldzame vertoning.
Jeffrey Babcock
