Festival of Choices Finnisage
Lara Konrad
Alles wat we doen is leven
Hoe we gaan slapen en wakker worden, hoe we ons voortbewegen naar plaatsen nadat we net ergens vandaan zijn gekomen, hoe sommige onbekenden alles worden en hoe anderen niets worden, hoe we hopen op blijvende liefde, hoe we in het eeuwige geloven als het het meest pijn doet, hoe we aardige dingen zeggen omdat we het gevoel hebben dat het moet, hoe we lelijke dingen zeggen en soms menen, hoe tijd er altijd is, hoe we in het weekend naar musea en parken en concerten gaan en gevoel overdrijven, hoe cultureel tijdverdrijf ook gaat over prestaties, hoe de waarheid meestal wordt vergeten, hoe we het geheugen altijd verkeerd interpreteren, hoe we glimlachen totdat de foto is gemaakt, hoe we het meest liefhebben als er iemand doodgaat, hoe we eenzaamheid abstraheren, hoe we depressief worden als we de lucht niet zien, hoe ambivalent we zijn tegenover de natuur, hoe individualisme ons niet meer interesseert, hoe we zonder doel sterven, hoe we uiteindelijk van gedachten veranderen, hoe we altijd leven omdat we verondersteld worden te leven.
En dan denk ik aan mama. Hoe ze van tijd tot tijd haar wandelingen staakt en haar gezicht zachtjes in de bloeiende planten drukt om hun geur directer op te nemen. Terwijl ze zich buigt over seringen, jasmijn of magnolia’s, ademt ze in en uit, alsof ze een vrouw is die zich haar jeugd al een tijdje niet meer herinnert. Zoals ze zich herinnert, ademt ze en leeft ze nog steeds, en hoe altijd van haar verwacht werd dat ze hier zou blijven bestaan. En als ik haar lichaam dichter bij de natuur zie, onhandig maar toch op de één of andere manier veilig, denk ik er altijd aan dat ik nooit weet of ze wordt gedreven door een soort vloeiende echtheid, of door een uitgelokte prestatie die veronderstelt hoe je sociaal dient te bestaan. En elke keer vraag ik me af of ze zich over die bloemen buigt, omdat ze zich op dat moment misschien herinnert hoe ze altijd al bewuster een leven heeft willen opmerken. Of dat ze zich vooroverbuigt omdat ik vlak achter haar sta, toekijkend en tegelijkertijd de betekenis van dit alles overdrijf.